Wierzę w Wii U(SA)

Nie lubię Wii. Jeżeli w ostatnich latach śledziliście naszą kolumnę felietonową to bez trudu zauważyliście moją niechęć do produktu Nintendo. Nienawiść zaczęła się tak jak to w tanim romansie bywa od… fascynacji. Tuż po premierze zakochałem się w Wii. To było coś świeżego, nowego, innego od tego co proponowała konkurencja. Swego czasu napisałem nawet na ten temat felieton-panegiryk. Na co liczyłem? Przede wszystkim na szeroki wachlarz software’u. Nintendo to firma bogata w tradycję i posiadająca niezwykle „mocne” marki w swojej kolekcji i nie mam tu na myśli tylko osławionego hydraulika Mario. Niestety twórcy Wii kompletnie zignorowali bogatą spuściznę i uraczyła nas grami sportowymi wykorzystującymi kontrolery ruchowe i badziewnymi Party-games. Wieloletnie fani Nintendo mogli się poczuć oszukani (do dziś nie mogę wybaczyć braku Star Foxa na Wii). Co gorsza brak znanych z poprzednich konsol tytułów, a raczej ich mała ilość zupełnie nie wpłynęła na szaloną sprzedaż Wii. Cóż! Firma znalazła sobie OGROMNĄ niszę casualową i na niej żerowała. Tak się jednak złożyło, że to źródełko w końcu zaczęło wysychać i „magia Wii” powoli zaczęła tracić na popularności, a przynajmniej została zastopowana przez Sony i Microsoft – szczególnie Microsoft i jego Kinecta. Cóż zatem było robić? Czas przeprosić się z gąską. Tak oto na tegorocznych targach E3 w Los Angeles przywitaliśmy Wii U. Nowa konsola jak żadna inna wywołała wśród prasy (i graczy) konfuzję.

Cóż to będzie?

Co dostaniemy? Nintendo swoim starym zwyczajem nie podaje do wiadomości pełnej specyfikacji swoich konsol. Wiemy, że ma to być sprzęt ciutes mocniejszy od Xboxa 360 i Playstation 3, ale w dzisiejszych czasach to żadna nowina. Jak tak dalej pójdzie to tablety i telefony komórkowe będą mocniejsze od tych stareńkich konsol okupujących już od lat nasze salony. Ponoć Nintendo szykuje konsolę 4 rdzeniowym procesorem i chipem graficznym R700 od AMD/Ati. Szału nie ma, ale to wystarczy do tego, aby gry mogły działać płynnie w 1080p (nareszcie!). Oczywiście nadal nie wiemy ile pamięci RAM będzie posiadało „U” na pokładzie. W sferze plotek jest też napęd optyczny. Nintendo nie potwierdza, że ma to być „coś podobnego do BD”, czyli na jednej warstwie 25 GB. Pamiętając jak bardzo „N” lub mieszać w tej kwestii – pamiętajmy GameCube’a – możemy się spodziewać wszystkiego.

Dla kogo? Plus zmiana filozofii

Pierwsze reakcje na Wii U nie były zbyt pozytywne i nie mówię tu tylko o Polsce. Włos się może zjeżyć czytając komentarze pod artykułami o Wii U np. na serwisie Eurogamer. No właśnie… dla kogo jest to Wii U? Zacznijmy od tego, że jest to sprzęt na czasy kryzysu. W Roku Pańskim 2011 nowa konsola pokroju Playstation 3, czyli full-wypas za niemal 700 dolarów na starcie jest skazana na porażkę. Jeśli tylko Nintendo na starcie da jakąś zacną cenę to będzie sukces (w granicach rozsądku). No i wreszcie dla kogo jest ta konsola siedząca okrakiem na płocie między obecną, a przyszłą generacją sprzętu? Przede wszystkim dla… Amerykanina. To za wielką wodą – mimo kryzysu – leży Ziemia Obiecana dla Wii U. Na konsolach Nintendo wychowało się całe pokolenie graczy. To do nich kierowana jest nowa oferta Nintendo. Japoński gigant musi, i czyni to, przeprosić się ze swoimi wieloletnimi fanami, którzy dość umiarkowanie podchodzili do „rewolucji Wii”. Wii U jest dla fanów Smash Bros’a (wiedzieliście, że w USA były turnieje tej gry?) i całej reszty starej gwardii.

Nie bez powodu jednym z tytułów startowych dla „U” ma być gra Darksiders 2. To chyba najbardziej jaskrawy przykład tego, że Nintendo próbuje się przeprosić z hardkorowymi graczami. Na „casualach” już zarobił i widoczna zmiana polityki wydawniczej jasno pokazuje, że firma wie, że więcej już z niedzielnych graczy nie wyciśnie i czas zawalczyć o posiadaczy Xboxów 360 i Playstation 3.

Wii U a sprawa Polska

„Pokolenie Nintendo” o którym wspomniałem wyżej w Polsce zupełnie nie istnieje. Nie dość, że chamska podróbka pierwszego NES’a, czyli Pegasus trafiła do nas wiele lat po czasach świetności oryginału to zupełnie ominęła nas era konsol 16-bitowych ze SNES’em na czele. O konsolach Segi nawet nie wspominam. Kilka lat temu w komentarzu pod jednym z felietonów Valhallowicz X zarzucił mi, ze Sega nie miała 8-bitowej konsoli. Niech to będzie najlepszy przykład tego jak wielkie są „dziury” w konsolowej edukacji naszego growego społeczeństwa.

Konsola Wii U trafi do sprzedaży najprawdopodobniej w pierwszej połowie przyszłego roku. Nic nie wskazuje na to, że konkurencja miałaby spłatać Nintendo figla – o nowych konsolach od Microsoftu i Sony na razie nic nie słychać. Będą więc mieli w najgorszym razie półtora, no może dwa lata aby umościć się na rynku i przekonać do siebie fanów gier.

Osobiście wierzę w sukces „U”. Choć nie mam wątpliwości, że będzie on dużo mniejszy niż w przypadku Wii. Wii U jest propozycją dla tych, którzy już się nieco znużyli Xboxem 360 i Playstation 3.

No dobrze, a co z tą Polską? U nas pewnie będzie stara bida. Nintendo w Polsce nie istnieje. Z zażenowaniem śledziłem w ostatnich miesiącach to huczne „pojawienie się na rynku” wielkiego „N”. Branżowe serwisy piały z zachwytu, że pojawiła się witryna nintendo.pl.

Szkoda tylko, że nie zauważyli, że Nintendo jako takie w Polsce nie ma – jest tylko przedstawiciel, czyli firma Stadlbauer, czyli dawny Lukas Toys.

Firma, która dla propagowania Nintendo w Polsce zrobiła więcej złego niż dobrego.

No, ale to już jest temat na zupełnie inny felieton.