Włoski parkour – recenzja Assassin’s Creed 2 (PC)

Na pierwszą część Assassin’s Creed czekałem z zapartym tchem. Wielkie, żyjące miasto, biegi po dachach, wspinaczka po ścianach – ta wizja pobudzała zmysły, obiecywała niesamowitą zabawę i wielkie emocje. Tym większe było moje rozczarowanie kiedy okazało się, że poza faktycznie fenomenalnym miastem i równie udanymi rajdami po jego dachach, AC nie oferuje nic więcej. Misje były do tego stopnia nudne i wtórne, że w połowie gry najzwyczajniej w świecie przestałem grać. I nawet nie żałowałem. Absolutnie nic nie ciągnęło mnie do tego, żeby wrócić do Ziemi Świętej. Do dziś uważam, że Assassin’s Creed to jeden z najbardziej spektakularnych przykładów zmarnowania wielkiego potencjału.

Porażka oryginału nie przesądzała jednak losów jego następcy. Wszak człowiek uczy się na błędach, a twórcy gry mieli okazję poznać opinie graczy. Dlatego też jakość Assassin’s Creed 2 była wielką niewiadomą. I jak rzadko kiedy okazało się, że projektanci gry potrafią wyciągać wnioski.

Italia!

Akcja gry rzuca nas do XV wiecznej Italii i choć fabularnie stanowi odrębną całość, nawiązuje do wydarzeń znanych z pierwszej części. Scenariusz w odróżnieniu od oryginału jest ciekawy. Może nie rzuca na kolana, ale na pewno można powiedzieć, że historia opowiedziana w drugiej części Assassin’s Creed 2 jest interesująca. I tym razem wcielimy się w rolę asasyna, nie będzie to jednak znany z pierwszej części Altair, ale Ezio Auditore da Firenze. Jego historia zawiera wszystko to, co powinno być w historii opowiadającej o rywalizacji wielkich włoskich rodów. Jest śmierć, zdrada i oczywiście zemsta. Fabuła nie nuży, akcja jest wartka, a narracja skutecznie dynamizuje rozgrywkę dając pretekst do dalszej zabawy. Jednym słowem, wszystko tak jak powinno być.

Małe zakupy

Twórcy zadbali o różnorodność otoczenia. Nasze przygody rozegrają się przede wszystkim w przepięknej Florencji i równie malowniczej Wenecji. Dano nam jednak możliwość odwiedzenia mniejszych miasteczek, fortec czy rozległej posiadłości wuja w Montereggioni, której będziemy mogli przywrócić świetność, inwestując pieniądze w jej odbudowę. Do tego należy dorzucić wszelkiej maści katakumby, jaskinie i podziemia, które przyjdzie nam zwiedzić w poszukiwaniu ukrytych skarbów. Całość stanowi więc naprawdę pokaźny obszar po którym będziemy się przemieszczać.

Olbrzymim atutem recenzowanej gry jest świat wykreowany przez jej twórców. Piękno słonecznej Italii wręcz wylewa się z ekranu monitora. Wąskie uliczki Wenecji poprzecinane kanałami oraz niesamowite place i wieże kościelne wznoszące się nad Florencją budują wprost niewiarygodny klimat. Przyznam, że olbrzymią część czasu spędzonego przy Assassin’s Creed poświęciłem… na zwiedzanie. Należy podkreślić dbałość o szczegóły jaką wykazali się projektanci wirtualnych miast. Szczegółowo odwzorowane fasady budynków, placyki pełne fontann, ławeczek i tym podobnych elementów architektonicznych po prostu urzekają. Uwagę pasjonatów przyciągną na pewno znane wszystkim zabytki wspomnianych miast. W końcu nie zawsze mamy możliwość przejść się po dachu katedry Santa Maria del Fiore we Florencji czy tym bardziej wspiąć się na jej kopułę, prawda?

On pływa!

Różnorodność i dbałość o szczegóły docenić można obserwując również przemieszczający się ulicami tłum. Znajdą się w nim zarówno biednie ubrani przedstawiciele niższych warstw społecznych, jak i prawdziwi krezusi w wymyślnych, bogato zdobionych strojach. Co ważne, tłum nie jest martwym tłem ale żywą tkanką miasta. W warsztatach pracują rzemieślnicy, panie lekkich obyczajów zachęcają do korzystania z ich usług, najemnicy dumnie wymachują bronią, a straż miasta przechadza się wśród tłumu czujna i gotowa do interwencji. Nawet od czasu do czasu porządek zakłóci uciekający z łupem kieszonkowiec!

Równie udanie jak dwa główne miasta wygląda prowincja. Tu na pierwszy rzut oka widać biedę. Mieszkańcy ubrani są skromniej, pełno też chaotycznej zabudowy czy zdewastowanych zupełnie budynków. Doskonałym tego przykładem jest miasteczko wokół posiadłości wuja Ezio.

Dodatkową atrakcją jest możliwość spotkania w grze postaci historycznych z Leonardem da Vinci na czele. Z tym ostatnim zresztą nawiążemy ścisłą współpracę korzystając z jego wyjątkowych umiejętności i bystrości umysłu, która pozwoli nam rozwiązać niejedną zagadkę.

Różnorodność

Jak pisałem na początku tego tekstu głównym zarzutem wobec pierwszej części Assassin’s Creed był brak jakiejkolwiek różnorodności. Pięknie zaprojektowane miasta i całkiem udana mechanika gry nie wystarczyły do tego aby zatrzymać przy niej graczy. Może dlatego tym razem twórcy zaoferowali nam całą masę atrakcji, którym możemy się oddać w chwilach kiedy nie popychamy scenariusza do przodu.

Co ciekawe, owa różnorodność objawia się na różnych polach – w mini questach, aktywności miasta, poruszaniu się, a nawet walce i uzbrojeniu. Wszystko to sprawia, że recenzowany tytuł jawi się graczowi jako złożony i skomplikowany, a przez to na pewno nie nudny.

Zaczynając od metod przemieszczania się po mieście – poza doskonale znanym bieganiem po dachach i wspinaniem się na wieże, Ezio zanurzy się w wodach weneckich kanałów, a nawet wzbije w powietrze! Pływanie nie ogranicza się tylko do przemierzania szlaków wodnych wpław. Dla bojących się wody znajdzie się całkiem wygodna gondola. Warto przy okazji wspomnieć, że Assassin’s Creed 2 jest jedną z niewielu gier, w której bohater po wyjściu z wody jest mokry! To oczywiście detal, ale miły dla oka, szczególnie dla tych, którzy podobnie jak ja dość mieli wodoodpornych ubrań.