Włoski parkour – recenzja Assassin’s Creed 2 (PC)

Twórcy zadbali tym razem również o to, aby misje poza głównym wątkiem fabularnym nie ograniczały się li tylko do zbierania chorągiewek. Dlatego w drugiej części Assassin’s Creed poza zbieraniem piórek, możemy szukać skrzynek z pieniędzmi, penetrować siedziby asasynów w poszukiwaniu pieczęci, które dadzą nam dostęp do zbroi Altaira, ścigać się po dachach, zbierać karty tajemniczego Kodeksu czy szukać ukrytych w mieście znaków, w których zaszyfrowano wiadomość.

Swoją drogą deszyfracja tych znaków jest sama w sobie całkiem ciekawą zabawą logiczną – z całą gamą zagadek, skojarzeń etc. Jakby tego było mało życie miejskie dostarcza dodatkowych rozrywek. Miasta pełne są ludzi, których możemy najzwyczajniej w świecie okradać. Jeśli jednak będziemy tego nadużywać straż miasta zacznie nas poszukiwać. To odblokuje kolejną mini zabawę – aby zmniejszyć zagrożenie i znów stać się anonimowymi będziemy musieli zrywać listy gończe porozwieszane w mieście lub przekupić heroldów ogłaszających na placach nasz rysopis.

Zamiast okradać niewinnych ludzi od czasu do czasu możemy rzucić się w pogoń za uciekającym kieszonkowcem i po dorwaniu rzezimieszka pozbawić go bogatego łupu. Zgromadzone w ten sposób pieniądze wydamy w okolicznych sklepach – obiektem naszego zainteresowania będzie przede wszystkim broń, pancerze i tym podobne narzędzia pracy każdego porządnego zabójcy. U lekarzy będziemy mogli się podleczyć lub… zakupić truciznę. Dla bardziej wrażliwych znajdą się sklepy ze sztuką gdzie będą mogli nabyć dzieła, które upiększą naszą posiadłość.

Skoro o niej mowa – to mało oryginalny (znany choćby z Neverwinter Nights 2), ale doskonale sprawdzający się element zabawy. W pewnym momencie naszej historii otrzymamy dostęp do posiadłości wuja. Niestety jej kondycja nie będzie najlepsza, a przed nami stanie możliwość przywrócenia jej świetności. Oczywiście zainwestowane pieniądze zwrócą się nam z nawiązką w postaci regularnego dochodu, które przyniesie odbudowane z ruiny miasteczko.

Miasto twoim wrogiem i sojusznikiem

Assassin’s Creed 2 jako gra typu stealth stawia na anonimowość naszego protagonisty. Tylko tak jest w stanie wykonać on niektóre zadania. Dlatego też twórcy gry stworzyli system umożliwiający nam infiltrację miasta bez narażania się na czujny wzrok strażników. Pierwszą i najważniejszą zdolnością znaną nam z jedynki jest umiejętność wspinania się i bezproblemowego przemierzania miasta po jego dachach.

Ależ to była zadyma!

Ten średniowieczny parkour to główna broń przeciwko ciekawskim oczom strażników. Zdarza się jednak tak, że musimy przejść dosłownie pod ich nosem nie mając możliwości dostania się tylnimi drzwiami. W tym momencie pomocny staje się tłum. W tym Ezio skutecznie potrafi „zniknąć” – czy to wmieszawszy się w maszerujących, przystając z dyskutującymi czy siadając na ławce. W sytuacjach kiedy nie ma przydatnego tłumu nasz skrytobójca może sprowokować zamieszanie – rozrzucając pieniądze lub najmując kurtyzany aby te odwróciły uwagę strażników.

Kiedy nie da się rozwiązać sprawy po cichu pozostaje nam jeszcze droga siłowa. Możemy to załatwić sami, korzystając z wyjątkowej sprawności Ezio w posługiwaniu się wszelkimi typami broni (której w grze jest całkiem sporo) lub ułatwić sobie zadanie zatrudniając najemników, którzy za parę florenów staną po naszej stronie.

Same questy związane z wątkiem głównym są w miarę ciekawe i dość dobrze osadzone w fabule przez co nie sprawiają wrażenia sztucznych czy dodanych na siłę. Najczęściej wymagają one dostania się w silnie broniony, trudno dostępny obszar, śledzenia lub eskortowania. Ukoronowaniem kolejnych etapów naszego śledztwa będą oczywiście ataki na cele kończące się efektownymi zabójstwami.

Nożem po gardle

Walka w Assassin’s Creed 2 została wykonana bardzo dobrze. W nasze ręce twórcy gry oddali pokaźny arsenał. Każdy z typów broni ma inną charakterystykę. Sztylety gwarantują szybkość, ale są mało skuteczne w defensywie, szable i cięższe typy broni obuchowej zagwarantują przyzwoitą obronę i optymalną siłę uderzenia. Niestety wszystko kosztem szybkości. Dobrym rozwiązaniem okazuje się broń dystansowa, jednakże i ta sprawdza się tylko w walce z nielicznym przeciwnikiem, przy założeniu, że nie jest on na tyle blisko aby dosięgnąć nas własnym ostrzem.

Who’s da mastah?

Wszystko to zmusza do przemyślenia taktyki walki i odpowiedniego doboru broni. Walka nie ogranicza się jednak tylko i wyłącznie do wyboru narzędzi. Nasz włoski protagonista dysponuje całą gamą umiejętności które ułatwią nam walkę. Może atakować, blokować, wyprowadzać zabójcze kontry, uniki czy nawet sypać przeciwnikowi piachem w oczy aby chwilę później go rozbroić. Dzięki tak rozbudowanej warstwie taktycznej potyczki mogłyby stać się wyjątkowo emocjonujące.

Mogłyby, gdyby nie jeden kardynalny błąd – ostrze zabójcy. Ta niewielka, ale wyjątkowo efektywna broń burzy cały ten misternie zbudowany domek z kart, o którym właśnie czytacie. Ukryte ostrze nie dość, że jest diabelnie szybkie, pozwala atakować z ukrycia, to jeszcze służy do zadawania tzw. „finiszerów” – czyli po prostu pchnięć rozstrzygających starcie. Sprowadza się to do tego, że nawet jeśli nie uda się nam zabić przeciwnika pierwszym ciosem (co zdarza się nader często) to zasypujemy go gradem tak szybkich pchnięć, że nie jest w stanie wyprowadzić żadnej kontry padając ostatecznie pod kolejnym śmiertelnym uderzeniem. Co gorsza, metoda ta sprawdza się nawet w dość gęstym tłumie przeciwników, którzy albo ze stoickim spokojem przyglądają się jak zarzynamy ich kolegę, albo leniwie wyprowadzają ciosy automatycznie stając się dla nas nowym celem. Na nic więc kontry, uniki, zmyłki, kiedy każdą walkę możemy rozwiązać dostatecznie szybko naciskając jeden przycisk odpowiedzialny za atak.

WSAD nie dla skrytobójcy

Assassin’s Creed 2 był projektowany pod konsole, a jego obecność na PC jest efektem dość mechanicznego przeniesienia wersji konsolowej na tą platformę. Widać to na każdym kroku. Wszelkie menu, ekwipunki i nawigacja wewnątrz gry są jak żywcem wyjęte z konsoli. To oczywiście znak czasów, ale o ile w przypadku niektórych gier takie rozwiązanie się sprawdza, o tyle w Assassin’s Creed 2 nie zdaje egzaminu. O ile kwestia układu ekwipunku i tym podobnych to kwestia przyzwyczajenia, o tyle nawigacja wewnątrz gry za pomocą klawiatury i myszy to kompletna porażka. Oczywiście – da się grać, ale od początku zabawy gracz czuje, że jest to system sztucznie narzucony. Brak tu jakiejkolwiek intuicyjności, nie mówiąc już o optymalizacji. Wszystko przez to, że do sprawnego grania poza klawiszami kierunkowymi praktycznie non stop korzystamy z czterech innych przycisków, często wciskając np. dwa z nich równocześnie. W zestawieniu z myszą, z której siłą rzeczy korzystamy do poruszania się cały system okazuje się ekstremalnie niewydajny. Jest to na tyle denerwujące, że ja osobiście migrowałem na pada po pierwszych 15 minutach zabawy, co sprawiło, że gra niemal natychmiast stała się przyjemna, płynna i efektywna. Dlatego, jeśli macie możliwość podłączenia innego kontrolera niż mysz i klawiatura – nie zastanawiajcie się nawet przez chwilę.

Odwiedzić Italię

Na pytanie czy warto zagrać w Assassin’s Creed 2, z czystym sumieniem odpowiadam – tak. To zupełnie inna gra niż jej pierwowzór – zróżnicowana, intrygująca, piękna, a przede wszystkim wciągająca gracza do tego stopnia, że przez kilkanaście godzin spędzonych przed komputerem ani razu nie pojawiła mi się w głowie myśl, żeby grę wyłączyć. To naprawdę solidna propozycja dla lubiących gry akcji, z nutką tajemnicy i sporą dawką parkouru. Ode mnie solidne 8/10.

Niecałe dwa tygodnie temu pisałem, że sequel nie może być lepszy od oryginału. Przewrotność losu zmusza mnie jednak do wycofania się z tego twierdzenia. Wszystko za sprawą Assassin’s Creed 2, który zrobił to czego nie potrafił jego pierwowzór – okazał się grą dobrą, jeśli nie bardzo dobrą.

Plusy

Minusy