Wojtku nie jesteś zły…

Diagnoza postawiona przez Wojtka, oparta na negatywnych doświadczeniach z księżniczkami, zaginionymi krowami itp. może, acz nie musi być słuszna. Owszem, możemy założyć, że nasz redakcyjny kolega staje się z wiekiem człowiekiem złym, niechętnym do pomocy biednym i uciśnionym, problem jednak w tym, że obserwuję u siebie niemal identyczne zachowanie przypisując je jednak zupełnie czemu innemu.

Diagnoza o przejściu na ciemną stronę mocy byłaby słuszna gdybyś drogi Wojtku nie tylko nie ratował owych księżniczek, ale podkładał ogień pod wieże, w której są uwięzione, gdybyś zamiast ignorować wieśniaka szukającego krowy na jego oczach spopielał ją w ogniu fireballa. To jest prawdziwe ZŁO. Ty jednak (jak się domyślam), podobnie jak ja, nie robisz takich rzeczy. Ba, założę się, że grając w RPGi wciąż jednak wybierasz postaci o dobrym charakterze, a w najgorszym wypadku neutralne. Choć mnie zawsze kusi, nigdy jeszcze nie udało mi się zagrać kimś naprawdę złym. Po prostu nie umiem. Mimo to, grając obecnie w dodatki do NWN 2 zachowuję się podobnie jak Malacar. Komuś płonie dom – a co mnie to obchodzi? Ktoś prosi o przysługę – biorę questa od niechcenia z założeniem, że jeśli przy okazji uda się go rozwiązać to ok, ale nie mam bynajmniej ochoty angażować dodatkowych sił i środków, żeby uratować kolejnego biedaka. Jestem zły? Nie, wciąż podejmując kluczowe dla gry decyzje, opowiadam się po stronie dobra. Prawo, sprawiedliwość, uczciwość wciąż są tym, co kieruje moim postępowaniem. A jednak ignoruję potrzebujących pomocy. Dlaczego?

Wg mnie nie ma to nic wspólnego ze złym charakterem, ale jest to syndrom wieku gracza. Jako ludzie pracujący, posiadający rodziny etc. grom możemy poświęcić zdecydowanie mniej czasu niż kiedyś. Dlatego też, grając w RPGa skupiamy się przede wszystkim na głównym wątku fabularnym. Od pewnego czasu zauważyłem, że side questy, przy których kiedyś spędzałem godziny teraz ograniczam do minimum pchany ciekawością o losy bohatera. I może nawet fajnie byłoby po raz 156532 uratować księżniczkę, znaleźć zagubioną krowę, ugasić pożar czy przynajmniej wynieść z niego uwięzioną szlachciankę, ale najzwyczajniej w świecie – SZKODA MI NA TO CZASU. Bo kiedy obecnie siadam do RPGa robię to ze świadomością, że mogę mu poświęcić góra 2h dziennie i wolałbym, aby te dwie godziny okazały się owocne, żeby odchodząc od komputera mieć świadomość, że coś zrobiłem. Niestety ratowanie wieśniaków, księżniczek i odnajdywanie zaginionego domowego zwierzyńca takiej satysfakcji mi nie daje.

Takie postępowanie wynika również z prostej kalkulacji – skoro mogę grom poświęcić góra 2h dziennie to ukończenie przyzwoicie długiego RPGa zajmie mi ok. miesiąca. Przy założeniu, że każdego dnia będę miał te dwie godziny. A ile jest takich dni kiedy nie mogę na gry znaleźć nawet 15 minut? Ostatnio całkiem sporo. Do tego dochodzi moja ciekawość nowych tytułów, która najzwyczajniej w świecie nie pozwala mi na bawienie się jedną grą przez okrągły miesiąc, bo w tym czasie na moim biurku pojawią się 3-4 nowe pozycje, na które też będę musiał znaleźć czas.

Jedynym rozwiązaniem w takiej sytuacji jest optymalizacja czasu zabawy i skupienie się na głównym wątku gry, odpuszczenie sobie najczęściej i tak mało oryginalnych side questów i ukończeniu jej w jak najkrótszym czasie. Spytacie pewnie – jaka w tym przyjemność? Wciąż duża, może nie tak wielka jak kiedyś, ale realia dorosłego życia wymagają kompromisów. Przyjęcie takiej taktyki nie przeszkadza mi czasami na dłużej zostać z jakimś tytułem, czego najlepszym przykładem ok. 150h spędzonych nad NWN2 i Maską Zdrajcy.

Dlatego kiedy następnym razem zignorujesz Wojtku wezwanie zrozpaczonego wieśniaka nie szukaj u swojej postaci wyrastających z głowy rogów, ale raczej spójrz na zegar i pomyśl ile czasu zaoszczędziłeś.

A wy jakie macie podejście do RPGów? Ignorujecie side questy skupiając się na wątku głównym czy może niczym straż ogniowa ściągacie kotki z drzew, szukacie krów i zaginionych członków rodziny?