Zguba każdego gracza

Uwielbiam rywalizację i choć rzadko się do tego przyznaję nie znoszę przegrywać. Nawet najdrobniejsza zabawa szybko staje się dla mnie Decydującym Pojedynkiem. Wiedzą o tym doskonale moi znajomi, którzy grali ze mną w brydża w czasie liceum i studiów. Pamięta to mój przyjaciel, któremu powiedziałem kiedyś, co myślę o takiej licytacji, kiedy zmarnował szlemikowi kartę, bo niedostatecznie skupiał się na grze (i rozmawiał ze swoją dziewczyną). Dlatego też gry stanowią dla mnie zawsze olbrzymie wyzwanie. Powiem więcej – siadając do nich chcę wygrywać!

I choć najczęściej osiągam zamierzony cel nader często w czasie mojej drogi ku Ostatecznej Chwale zdarzają się sromotne porażki. Nie są one jednak spowodowane niezwykle wyrafinowaną SI, ale najczęściej ja sam jestem ich przyczyną. Za przykład niech posłuży casus z wczorajszej nocy. Jak wiecie znów rozpocząłem grę w Ogame. Choć nie poświęcam mu jakiejś szczególnej uwagi systematycznie buduję swoje małe niebieskołosiowe imperium. Ułatwiają mi to conocne wypady na okoliczne planety, które bez najmniejszych skrupułów łupię. Każdego wieczora przed pójściem spać wybieram potencjalną ofiarę, a moja flota robi resztę. Tak też się stało wczoraj. Ofiara budziła duże nadzieje – planeta z wielką ilością zmagazynowanych surowców, kompletnie pozbawiona obrony. Wprawdzie zawsze istnieje ryzyko, że właściciel planety akurat zaloguje się na serwer i zamiast spokojnego wiaterku unoszącego się nad dolinami przywita nas huraganowy ogień dział laserowych, ale pora startu mojej floty (ok. 2 w nocy) mogła dawać nadzieję, że właściciel planety już smacznie śpi. Szybko przygotowałem atak i już po chwili 3 fale moich transportowców ruszyły w przestrzeń kosmiczną! Nawet nie miałem wyrzutów, że atakuję zupełnie bezbronną planetę! Jakież więc było moje zaskoczenie rano kiedy odkryłem, że wszystkie moje statki diabli wzięli, bo na orbitę docelowej planety wróciły dwa myśliwce, które bez trudu uporały się z moimi transportowcami pozbawionymi zbrojnej eskorty. Zapytacie zapewne – dlaczego poleciały same? Czyżby nie stać mnie było na statki bojowe? Ależ skąd! W doku, na mojej planecie czekały 4 ciężkie myśliwce w każdej chwili gotowe do lotu. Co z tego, skoro uznałem, że wróg nie jest wart tak wielkiego zachodu. Efekt – pięć transportowców przemienionych w kupę złomu i zmarnowana szansa na niezły łup (teraz niedoszła ofiara pewnie postawi potężną zaporę z dział i rakiet).

Opisany przykład nie jest bynajmniej jedynym kiedy przyszło mi słono zapłacić za moją nonszalancję i niedocenienie przeciwnika. Ileż to razy ginąłem w STALKERZE (tak, tak – cała Valhalla gra obecnie w ten tytuł) tylko dlatego, że zamiast czujnie rozglądać się po okolicy beztrosko przeszukiwałem ciało mojej ostatniej ofiary? A ile razy wlazłem zupełnie nieprzygotowany na czyhającego w pobliżu żołnierza czy bandytę? I żeby była jasność – nie ginąłem dlatego, że nie miałem czym strzelać. Mój bohater zazwyczaj uginał się od targanych na plecach karabinów i wszelkiej maści pestek do nich. Gubił mnie brak czujności, zbytnia pewność siebie, niepotrzebne szarżowanie.

Podobnie rzecz się ma we wszelkiego rodzaju grach wyścigowych. W MotoGP 07 najbardziej bałem się ostatnich okrążeń kiedy jechałem na pierwszej pozycji. Jeśli jestem gdzieś z tyłu i muszę walczyć o punkty do ostatniego metra toru jestem w 100% skupiony i skoncentrowany, a mój tor jazdy bliski ideału. Kiedy jednak prowadzę i jestem pewien zwycięstwa zawsze musi się coś wydarzyć. A to zbyt mocno docisnę gaz na ostatnim zakręcie, co zakończy się wylotem z trasy, a to innym razem zbyt późno rozpocznę hamowanie.

O grach strategicznych wolę nawet nie wspominać. Im pewniejsze wg mnie zwycięstwo tym częściej zdarzają mi się porażki. I mówię tu zarówno o grach typu Medieval: Total War jak i Heroes of Might and Magic. Nawet w Football Managerze 2008 zdarzyło mi się zremisować mecz, pomimo że do przerwy prowadziłem 4:0!! Zawsze powodem było to samo – zbytnia pewność siebie.

A wy? Przegraliście kiedyś, pomimo że byliście pewni zwycięstwa?